"Zabójstwo Jesse'ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda" 2007

Film, który chyba od razu zwraca uwagę ze względu na swój tytuł. Dla mnie brzmi on na tyle intrygująco, że od razu postanowiłam, że muszę go obejrzeć.  Wykazuje się dużą naiwnością oraz wielkim zaufaniem decydując się przeczytać książkę czy obejrzeć tylko ze względu na chwytliwy tytuł. I oczywiście nieraz na takim podejściu się przejechałam; ale i tak nie zamierzam czy raczej nie potrafię go zmienić. Jedni zwracają uwagę na twarze aktorów, inni na nazwiska reżyserów, natomiast ja mam słabość do tytułów, które w minute rozbudzają moją ciekawość, wyobraźnię oraz wielkie nadzieje.

Brad Pitt w roli Jesse'ego Jamesa, Casey Affleck w roli Boba Forda

W kwestii fabuły filmu z pomocą przychodzi nam oczywiście sam tytuł, który zdradza niemal wszystko, ale zapewniam, że nie to co najlepsze i najważniejsze. Znamy już głównych bohaterów oraz wiemy co się między nimi wydarzy. Pytanie tylko: jak i dlaczego się wydarzy.

Tytułem wyjaśnienia powiem, że Jesse James to postać historyczna żyjącą w XIX wieku w Missouri. Przez lata nękał on społeczeństwo swoimi brutalnymi napadami, rabunkami oraz morderstwami. Choć za życia Jesse cieszył się złą sławą kryminalisty to po śmierci stał się legendą. Osobą, która zada kres tym niegodziwościom będzie Robert Ford - jego wspólnik, a właściwie jedynie pomagier. Nie ulega wątpliwości, że jest zdrajcą, ale czy pomiędzy zdradą a tchórzostwem można postawić znak równości? Film opowiada więc o okolicznościach i kulisach w których doszło do zamordowania Jamesa oraz o konsekwencjach tego czynu dla Forda. Każda z tych dwóch postaci przeżywa swój dramat. Mamy tu do czynienia z ofiarą i katem w jednym - dotyczy się to zarówno samego Jesse'ego jak i Roberta.

Chciałabym napisać, że z zainteresowaniem obejrzałam ten film od początku do końca. Tymczasem prawda jest taka, że z zainteresowaniem obejrzałam jedynie jego początek oraz koniec. Poskładałam jakoś wątki w całość i potrwałam do końca, choć w trakcie filmu wielokrotnie miałam kryzysy pogłębiane przez kolejne porcje reklam. Dobrze jednak, że nie powiedziałam pas i obejrzałam do końca. Nie żałuje. Sam finał jak i to co się działo potem wynagradza znużenie i zwątpienie w idee tego filmu, oraz znacznie podwyższa jego ocenę w moich oczach. Patrząc także z perspektywy finału to co wcześniej wydawało się nudne i nieistotne nabiera teraz nowego znaczenia i zasadności.

Trzeba oddać sprawiedliwość, że film utrzymany jest w bardzo melancholijnej i ponurej stylistyce co z miejsca zaprzecza wprowadzeniu dynamicznej akcji. Całość dopełniają przepiękne zdjęcia oraz nastrojowa muzyka w wykonaniu Nicka Cave'a i Warrena Ellisa. Pod względem artystycznym nie można mu nic zarzucić - to prawie dzieło sztuki. Z początku wszystko to bardzo mi się podobało, ale później jednak zadziałało na mnie usypiająco i zniechęcająco. Adekwatne wydaje się określenie i oskarżenie filmu o przerost formy nad treścią. Być może popełniłam błąd oglądając ten film w telewizji pokiereszowany reklamami; być może właśnie to wypaczyło moją ocenę i popsuło mi całe widowisko.  W każdym razie w miarę możliwości postaram się obejrzeć go jeszcze raz.

Scena napadu na pociąg robi wrażenie!

W moim odczuciu Andrew Dominik stworzył dziwny i specyficzny film. Właściwie to ścierają się w nim dwa zupełnie różne obrazy - jeden na którym o mało nie zasnęłam i drugi, który obudził mnie oraz moją ciekawość. Jednak żaden z nich nie może istnieć bez drugiego, a razem tworzą dziwną całość. Film "Zabójstwo Jesse'ego Jamesa" jest niemal tak długi (ponad 150 minut) jak jego tytuł, niestety nie jest już tak dobry jak mógłby być. A mógł być rewelacyjny. 

"Zabójstwo Jesse'ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda";

western, dramat, 2007 r.

reż. Adrew Dominik
na podstawie powieści Rona Hansena

 oryg. "The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford"

Moja ocena: 8/10

Trochę sobie ponarzekałam, ale jak widać ocenę dałam wysoką. To w dużej mierze to wynik ostatniej pół godziny filmu w połączeniu z pięknymi zdjęciami i muzyką. Poza tym do tej pory film zdążyłam obejrzeć już trzykrotnie i za każdym razem podoba mi się coraz bardziej. Gdyby teraz przyszło mi napisać o nim notkę, brzmiałabym ona zupełnie inaczej niż powyższa.