"Niemożliwe" 2012

"Niemożliwe", dramat, katastroficzny, 2012 r.
reż. Juan Antonio Bayona
oryg. "Lo imposible"

Gdy już myślałam, że żaden film jest w stanie mnie pochłonąć to w akcie swoistej desperacji postanowiłam obejrzeć głośny film Boyony z ubiegłego roku. Ostatnio moje zniechęcenie do filmów bierze się z ciągłych rozczarowań produkcjami, które powinny idealnie trafiać w mój gust. Tymczasem one trafiają jak kulą w płot, a mnie trafia szlag. Marzyłam o filmie, który choć na chwilę oderwie mnie od rzeczywistości, nie znudzi w połowie i nie będę marudzić o jego nieudolności. Tak więc, nie spodziewałam się zbyt wiele po "Niemożliwe" i byłam przygotowana na kolejną większą lub mniejszą porażkę ze mną w roli widza. I właśnie w tych okolicznościach poznałam naprawdę wartościowy obraz.

Historia taka jak ta, która przydarzyła się rodzinie Belón Álvarez z Hiszpanii trafia się raz na milion. Osoby, które wcześniej mogły ją usłyszeć pewnie skwitowały ją słowem "niemożliwe!". Nic dziwnego, że filmowcy dostrzegli tu spory potencjał. W telegraficznych skrócie, film opisuje ciężkie przejścia pięcioosobowej rodziny, która zostaje rozdzielona i porwana przez fale tsunami. Dramatyczną walkę o przeżycie obserwujemy z perspektywy matki, Marii oraz jej najstarszego syna, Lucasa. Przekonani o tym, że z całej rodziny tylko oni ocaleli stają przed trudnym zadaniem pogodzenia się z losem i uratowaniem własnego życia.

Noami Watts w roli Marii, Ewan McGregor w roli Henry'ego,
i miłe zaskoczenie w postaci Toma Hollanda w roli Lucasa

Wydaje się, że taki film z racji swojej gatunkowej przynależności nie może niczym szczególnym zaskoczyć. A jednak ja znalazłam w nim wiele niestandardowych scen - niektóre wręcz były zachwycające. Chyba najbardziej podobała mi się postawa Marii, która potrafiła zachować ludzką twarzy i ludzkie odruchy nawet w chwilach największego zagrożenia; wtedy gdy człowiek myśli tylko o sobie. Mówi się, że to właśnie w sytuacjach ekstremalnych z człowieka wychodzą najlepsze lub najgorsze instynkty. W filmie swoje dobro Maria odkłada na bok; jest matką i zrobi wszystko dla swojego dziecka. Zrobi też wiele więcej. Nigdy nie spodziewałabym się tak intymnych relacji czy ujęć w filmie, jakby nie patrzeć katastroficznym. Chociaż produkcja zmierza wyraźnie w stronę dobrego dramatu to również doskonale obrazuje bezbronność człowieka wobec szalejącego żywiołu. Nie oznacza to jednak, że twórcy wszem i wobec bombardują nas tanimi efektami specjalnymi - te w filmie stosowane są z umiarem, rozmysłem i zachowaniem realizmu. 

Od tamtych wydarzeń minęła niemal dekada. Przyznam, że dopiero teraz z tej wezbranej fali anonimowego, ludzkiego cierpienia wyłoniły mi się konkretne twarze i imiona. Wraz z filmem "Niemożliwe" okoliczności tej okropnej tragedii dotarły do mnie z równie wielkim impetem co opóźnieniem. Efekt jest naprawdę mocny. Pod względem technicznym i aktorskim film prezentuje się wyjątkowo okazale, a fabularnie nie żeruje tylko na współczuciu widza względem bohaterów. Osobiście najbardziej poruszył mnie nie finał (tego akurat się domyślałam), ale małe-wielkie gesty Marii, Lucasa czy mieszkańców wobec innych, zupełnie obcych ludzi. "Niemożliwe" to pochwała nie tylko woli przetrwania, ale też altruizmu.*

Moja ocena: 8/10

* Ten odbiór skutecznie zakłóca jedna scena, ostatnia. Lot prywatnym samolotem z zaledwie kilkoma pasażerami na pokładzie z terenów ogarniętych chaosem i zniszczeniem. Dziwię się, że filmowcy nie dostrzegli jak złe wrażenie i niesmak budzi ta scena.