"Noc iguany" 1964

Ile słabych filmów trzeba obejrzeć, żeby trafić na ten znakomity? Zdecydowanie zbyt wiele, przynajmniej tak to wygląda w moim przypadku. Nie pomaga nawet fakt, że sama sobie je starannie wybieram, nie lekceważąc przy tym takich czynników jak pogoda za oknem albo moja własna pogoda ducha. Choć muszę przyznać, że już zdanie się na przypadek przynosi czasami lepsze efekty. Żeby nie było wątpliwości, ten wstęp nie oznacza niczego innego jak tylko kolejne rozczarowanie w moim filmowych poszukiwaniach.

Główny bohater "Nocy iguany" też jest rozczarowany, ale swoim życiem. Zdegradowany duchowny Shannon zamiast wygłaszać na ambonie płomienne kazania zajmuje się turystami w Meksyku i nadużywaniem alkoholu. Podczas jednej z takich wycieczek Shannon staje się obiektem westchnień nastoletniej Charlotte. Dziewczyna uwodzi go i robi się z tego afera. W akcie desperacji Shannon zabiera zgorszone turystki do pięknego pensjonatu swojej znajomej, Maxine. W tym samym czasie trafia tam malarka, Hannah. I właściwie dopiero w tym miejscu zaczyna się właściwa część filmu, gdy troje przypadkowych ludzi odnajduje w sobie bratnie dusze. Ksiądz-alkoholik, młoda wdowa,Maxine i stara panna, Hannah nieoczekiwanie stają się dla siebie wsparciem.

Richard Burton (Shannon), Ava Gardner (Maxine) i Deborah Kerr (Hannah)

Fotos z planu; obok odtwórców głównych ról również występująca w filmie 18-letnia Sue Lyon

Nie wszystko co sygnowane jest nazwiskiem Tennessee Williamsa musi być od razu okrzyknięte arcydziełem. A tak ceniony reżyser jak John Huston też wcale nie musi być gwarantem dobrego filmu. Przez dobre pół godziny "Noc iguany" tkwi sobie w martwym punkcie, a jej akcja nie zmierza do żadnego określonego celu. Bohaterowie są mistrzami mądrych ripost i trafnych refleksji, lecz to w żadnym razie nie przekłada się na rozwój fabuły. Nie ma tu żadnego dramatyzmu, a zamiast tego są odpowiedzi na niekończone się pytania padające z ust bohaterów. Chociaż gdy już myślałam, że wszystko stracone w końcowej fazie "Nocy iguany" wywiązała się bardzo ciekawa rozmowa pomiędzy Shannonem a Hanną - to kulminacyjna i najlepsza scena filmu. Szkoda tylko, że tyle czasu trzeba było na nią czekać, zwłaszcza, że film spokojnie zmieściłby się w półtorej godzinie.

Choć jak dla mnie "Noc iguany" ma sporo braków, to w jednej kwestii na pewno nie zawodzi. Trio aktorskie w osobach Richarda Burtona, Avy Gardner i Doborah Kerr wypada nadzwyczaj przekonująco. Burton to profesjonalista w każdym calu, w dodatku również alkoholik z krwi i kości. Z kolei Ava Gardner to wulkan energii, dla której przeciwwagę stanowi spokojna i ułożona Kerr. W przypadku adaptacji sztuk Williamsa jednak to żadna nowość, że obsadzeni aktorzy dają popis swoich możliwości. Miłym zaskoczeniem okazuje się natomiast stylowa czołówka filmu (jej próbkę widać na pierwszym zdjęciu). Jednak nadal nie zmienia to faktu, że "Noc iguany" pozostanie w mojej pamięci filmem zaledwie przeciętnym, bez pazura, choć z iguaną nie tylko w tytule.

______________________________________
"Noc iguany", dramat, 125 minut (!), 1964 r.
reż. John Huston
na podstawie sztuki Tennessee Williamsa
oryg. "The night of the iguana"

Moja ocena: 5/10