"Godziny" 2002

 "Godziny", dramat, 2002,
na podstawie powieści M. Cunninghama
 reż. Stephen Daldry
oryg. "The hours"

Początkowo "Godziny" miałam wciągnąć pod post o filmach biograficznych poświęconych pisarzom. Stwierdziłam jednak, że ten film zasługuje na większe przywileje, osobną uwagę i tym samym na post "na wyłączność". Chociaż tak mogę go wyróżnić. Poza tym określanie "Godzin" mianem filmu biograficznego byłoby nadużyciem. Wprawdzie jedna z trzech głównych bohaterek to Virginia Woolf lecz pozostałe postaci kobiece są fikcyjne. A one wszystkie w równej mierze tworzą ten wspaniały spektakl. Ta doskonale przemyślana fikcja wnosi powiew świeżego powietrza do filmu, który nie jest już dłużej ograniczany sztywnymi ramami kina biograficznego.

Mamy więc trzy bohaterki, które dzieli niemal wszystko na czele z czasem i przestrzenią. Jedynie Virginii Woolf (Nicole Kidman) nie trzeba przestawiać; od niej się ta historia zaczyna i na niej kończy. Poznajemy ją w momencie gdy w latach 20. rozpoczyna pracę nad nową książką, "Panią Dalloway". Virginii sprzyja tylko wena i dobra pisarska forma - pozostałe sprawy w jej życiu się nie układają. Pisarka mocno przeżywa opuszczenie Londynu i zaszczycie się na prowincji. Pomimo tych trudności kontynuuje pisanie powieści, która w przyszłości przyniesie jej uznanie.

30 lat później tę samą książkę czyta gospodyni domowa z Los Angeles, Laura (Julianne Moore). Pomimo, że ma wszystko o czym może marzyć kobieta jej pokolenia to wyraźnie odczuwa pustkę i przygnębienie. Nie odnajduje się w roli matki i żony; choć na każdym kroku otrzymuje potwierdzenie tego jak wiele dostała od życia. Laura w końcu podejmie próbę ucieczki od codzienności.

Najbardziej współczesną bohaterką filmu będzie mieszkająca w Nowym Jorku, Clarissa Vaugham (Meryl Streep). Związana z branżą wydawniczą kobieta organizuje właśnie przyjęcie na cześć poety, a prywatnie jej bliskiego przyjaciela, Richarda. Niestety nie wszystko idzie po jej myśli. Ciężko chory Richard (Ed Harris) odrzuca jej pomoc i wątpi w szczerość czekających go literackich nobilitacji. Tych dwoje łączy szczególną więź, która m.in. objawia się tym, że Richard nazywa swoją przyjaciółkę "Panią Dalloway".

Julianne Moore i reżyser, Stephen Daldry

Reżyser zdołał tak umiejętnie połączyć te trzy różne historie, że stworzyły razem spójny obraz. Taki efekt udało się osiągnąć po części dzięki ścieżce dźwiękowej. Przez całą długość filmu przewija się ten sam motyw muzyczny, odpowiednio akcentowany w zależności od okoliczności - dodaje dramaturgii albo łagodzi napięcie. Innym elementem scalającym tą opowieść filmową jest sama fabuła. W wielu momentach można odnieść wrażenie, że te odmienne historie zazębiają się i wzajemnie przenikają. Tu należy podkreślić świetną robotę scenarzystów. Same ramy czasowe ograniczają się do jednego dnia z życia bohaterek, które łączy nawet podobne zajęcie czyli przygotowanie mniejszego lub większego przyjęcia. Ten dzień ma być dla nich ważny, w pewien sposób wyjątkowy i faktycznie jest taki we wszystkich trzech przypadkach.

"Godziny" szczelnie wypełnione są desperacją. Może ona przybierać różne oblicza; jak w przypadku Laury ogarniętej niemą rozpaczą. Fasada zaradności, uśmiechu Clarrisy skrywa żal i życie przeszłością. Virginia zmaga się z brakiem rozumienia i chorobą, która wciąż oddala ją od rodziny. Richard to klasyczny przykład wrażliwego poety niepogodzonego ani z przeszłością ani z teraźniejszością. Wreszcie akty desperacji bohaterów: na trzy próby samobójcze dwie są udane. Od początku wyraźnie czuć, że nic tu nie zmierza do szczęśliwego zakończenia. Wszystko to sprawia, że "Godziny" zapewniają poziom emocjonalnego zaangażowania rodem z prozy Virginii Woolf.

Moja ocena: 8/10

Wybranie reprezentacyjnego kadru okazało się nie lada problemem,
gdyż prawie wszystkie sceny z filmu są wyjątkowe i ważne.

Film jest najlepszą możliwą zachętą do sięgnięcia po dwie ściśle z nim związane książki:

• "Godziny", Michael Cunningham,
• "Pani Dalloway", Virginia Woolf