"Córka Grabarza" Joyce Carol Oates

Urodziła się u bram Nowego Świata na Ellis Island w Nowym Jorku. Przez to miejsce przewijało się miliony emigrantów z całego świata. Tu miało się zacząć ich nowe, lepsze życie. Patrzyli z nadzieją w przyszłość, bo Ameryka miała zapewnić im prace, dostatek i bezpieczeństwo. Nie inaczej było z rodziną Schwart’ów. Jednak ich „American dream” zmienił się raczej w ‘American nightmare’. Ona miała na imię Rebeka, a zanim została żoną i matką, była córką grabarza. 

Jesteśmy z Rebeką przez całe jej życie – obserwujemy jej dzieciństwo, dorosłość, w końcu starość. Nie będę zgłębiać się w szczegóły by nie psuć przyjemności przyszłym czytelnikom. Powiem tylko, że Rebeka nie miała w życiu lekko – ranili ją ci których najbardziej kochała. Rebeka nosiła na barkach piętno swojej przeszłości i doświadczeń. Na jej miejscu nie jedna osoba poddałaby się i popadłaby w rozpacz. Mamy tutaj cała paletę uczuć i emocji od miłości do nienawiści. Rebeka choć była ofiarą, nigdy nie miała mentalności ofiary.

Co mnie najbardziej urzekło w tej powieści to jej prawdziwość i naturalność. To po prostu życie, z jego wzlotami i upadkami. Wcale nie zdziwił mnie fakt, że książka jest oparta na losach babki Oates. Choć w życiu Rebeki nie brakuje cierpienia czy porażek, to jest też wiele radości. Każdy z nas może znaleźć w sobie coś z córki grabarza, ale już nie każdy może odnaleźć w sobie tyle odwagi i siły co ona. Dlatego ta powieść pokrzepia i dodaje siły, wiary. Można ją także odczytywać jako walkę o szczęście, o własna tożsamość, o pogodzenie się z własną przeszłością.

Ale „Córka Grabarza” to nie typ książki, która pochłania się w trybie przyspieszonym. Wręcz przeciwnie – czyta się ciężko i wolno. Nie dziwie się, że wiele osób poległo na tej książce lub po prostu uznało ją za mało absorbującą. Z jednej strony momentami nie mogłam się oderwać od książki, a z drugiej zdarzały mi się przestoje. Pewien fragment wywołał u mnie szok i pozostanie mi w pamięci na długo. Choć Oates ma tendencje do obdzierania swoich bohaterów z intymności, tu była raczej powściągliwa i oszczędziła czytelników.

Dla mnie „Córka Grabarza” ma słodko-gorzki smak. Książka jest bogata w szczegóły i może dlatego wydaje się ‘rozwlekła’. Niemniej jednak kreacja głównej bohaterki doprowadzona jest do perfekcji. Ostatecznie stwierdzam, że książka a szczególnie główna bohaterka podobały mi się.  Nie powiedziałabym, że to szczyt pisarskich możliwości Oates, ale poziom w dalszym ciągu jest wysoki – niedostępny i nieosiągalny dla wielu pisarzy. „Córka Grabarza” to efekt 12 lat pracy autorki, dlatego warto ją przeczytać i wyrobić sobie zdanie. A przede wszystkim warto poznać Rebekę! 


"Córka grabarza", Joyce Carol Oates, wyd. Rebis, 571 stron, 2007 r.
oryg. "The gravedigger's daughter" 

Moja ocena: 4/6