Film jak antydepresant

"Ci, co rozśmie­szają ludzi, cen­niej­si są od tych, co każą im płakać."
Charlie Chaplin

" (...) wie, że trzeba się śmiać ze wszystkiego co boli, aby zachować równowagę i nie dać się zwariować. Wie, że nie ma nic bez bólu, wie, że mnie piecze kciuk, dziewczyna ma obdartą pierś, a lekarz stracił binokle, lecz nie pozwala, by zawarty w tym komizm został przysłonięty przez ból, tak samo jak nigdy by nie pozwolił, żeby ból został przysłonięty przez komizm." 

"Lot nad kukułczym gniazdem", Ken Kesey

Czyli ...

Mój subiektywny przegląd filmów optymistycznych

Annie Hall (1977)

reż. Woody Allen

"Annie Hall", oscarowy komediodramat z 1977 roku stanowi sztandarowe dzieło Allena. Reżyser choć wielokrotnie stosował podobny schemat nie powtórzył już takiego sukcesu z żadnym innym filmem. Tytułowa Annie Hall to młoda kobieta, która "pakuje się" w związek z uroczym, aczkolwiek mocno znerwicowanym komikiem Alvy'm. Osią filmu są złożone osobowości głównych bohaterów oraz ich błyskotliwe dialogi. Allen bez ogródek śmieje się i kpi sobie z tego wszystkiego co wszyscy traktujemy śmiertelnie poważnie. Jedna z ostatnich kwestii Alvy'ego jest ujmującą: "zdecydowałam się na szczęśliwe zakończenie ponieważ w życiu rzadko się takie zdarzają."

Billy Elliot (2000)

reż. Stephan Daldry

"Billy Elliot" ma w sobie moc oddziaływania, która sprawia, że po seansie można uwierzyć, że nie ma rzeczy niemożliwych. Być może brzmi jak banalne i wyświechtane powiedzenie, ale film nie ma z tym nic wspólnego. Surowy, przemysłowy krajobraz, rodzina rządzona twardą ręką przez ojca i 11-letni Billy, który odkrywa w sobie niezwykłą pasję do baletu. Billy nie mógł sobie znaleźć bardziej niesprzyjających warunków do rozwijania swojego talentu. Ta energetyczna, pozytywna produkcja wsparta przez dobrze dobraną ścieżkę dźwiękową spotkała się z ciepłym przyjęciem zarówno wśród widzów jak i krytyków.

Pod słońcem Toskanii (2003)

reż. Audrey Walls

oryg. "Under the tuscan sun"

Jest taka scena w filmie kiedy Frances (grana przez Diane Lane) daje wyraz swoim wątpliwościom co do zamieszkania we Włoszech mówiąc co ona tu właściwie robi, sama w tym wielkim domu. Bohaterka właśnie zostawiła swoje stare życie oraz byłego męża w Ameryce i pod wpływem impulsu zakupiła stary, popadający w ruinę dom w Toskanii. Naturalną koleją rzeczy wydaje się aby na drodze zagubionej Amerykanki stanął jakiś przystojny Włoch by ponownie przywrócić jej wiarę w życie. Jednak nic z tego. Frances nie jest łatwo - przeżywa gorzkie rozczarowania, ale poznaje także uroki prostego życia o którym nie miała wcześniej pojęcia. Z filmu płynie pokrzepiające i wartościowe przesłanie pięknie ujęte w jednej z ostatnich scen.

Bridget Jones (2001, 2004)

reż. S. Maguire, B. Kidron 

Nie ulega wątpliwości, że Bridget jest dobra w każdym wydaniu. Spisuje się ona pierwszorzędnie zarówno w wersji papierowej jak i filmowej. Rene Zellweger została chyba stworzona by zagrać Bridget. Aktorka przejęła rolę Bridget z całym dobrodziejstwem inwentarza - niesfornym rumieńcem, pokaźnym zadkiem i kiepskim włosami. Do tego należy dodać ciągle prześladującego ją pecha. To wszystko sprawia, że Bridget jako kobieta z krwi i kości zyskuje sobie sympatię całej rzeszy pań na całym świecie.

Seks w wielkim mieście (1998-2004)

oryg."Sex and the city"

 

6 lat kręcenia serialu, 6 sezonów, 96 odcinków. Schemat w większości epizodów jest podobny - cztery bohaterki spotykają się gdzieś na mieście rozmawiając, plotkując. I o co tyle szumu? Myślę, że kto oglądał, ten wie... Serial zdecydowanie zyskuje przy bliższym poznaniu. Carrie Bradshaw (grana przez S. J. Parker) nie jest już dłużej brzydka, ale staje się przesympatyczną dziewczyną z sąsiedztwa której błyskotliwa narracja ożywia cały film. Wulgarność Samanthy z czasem staje się bezpośredniością i otwartością. Miranda wcale nie będzie nudna dzięki swojemu zdystansowanemu podejściu do życia. A naiwność i wiara Charlotte w ideały jest po prostu rozbrajająca.

4. piętro (2003)

reż. Antonio Mercero

oryg. "Planta 4a"

4. piętro dziecięcego szpitala onkologicznego to miejsce życia i śmierci. Film pokazuje jak jego mali pacjenci radzą sobie z tą trudną sytuacją jaka przypada im w udziale. Chorują na raka kości, często są po amputacjach, nie mogą być pewni jutra jednak mimo wszystko mają w sobie wielkie pokłady dziecięcej radości oraz ogromną wolę życia. Podejście do choroby reprezentowane przez małych bohaterów pokazuje jak cenne jest życie, w zasadzie każda jego chwila jest wartościowa. Niesamowity film, który podobał mi się nawet bardziej niż ten wspomniany niżej. 

Nietykalni (2011)

reż. Olivier Nakache, Eric Toledano

oryg. "Intouchables"

Główny bohater, Philippe wielokrotnie otrzymywał propozycje sfilmowania swojej historii jednak zawsze w zamyśle miały one emanować powagą. Dopiero wizja dwóch, młodych reżyserów otrzymała błogosławieństwo Philippe. Francuska produkcja z 2011 roku poszła w stronę komedii - taka forma przekazania tej historii przypadła mu do gustu. Zderzenie dwóch różnych światów - tetraplegika z wyższych sfer z krnąbrnym wyrzutkiem z arabskimi korzeniami - wyszło na zdrowie wszystkim. Zarówno samym bohaterom jak i widzom. 

Shrek (2001)

reż. Andrew Adamson, Vicky Jenson

Jeśli wszystkie powyższe propozycje wydają ci się pretensjonalne to nie pozostaje ci nic innego jak obejrzeć "Shreka". Albo co bardziej prawdopodobne obejrzeć go po raz kolejny - odkryć niuanse, ponownie zapałać sympatią do uroczego osła. Obejrzeć to wszystko jeszcze raz oczami dziecka, bo bajka właśnie nadaje się do tego najlepiej.