"Kotka na gorącym blaszanym dachu" 1958

Gdybym jakimś cudem znalazła się na seansie tego filmu w latach 50. to po jego zakończeniu biłabym brawo. Wychodząc być może minęłabym Tennessee Williamsa*, okazującego swoje niezadowolenie wobec filmowej adaptacji jego sztuki. Powiedziałabym mu wówczas, że powinien być dumny, że jego sztuka doczekała się tak dobrej ekranizacji; że tchnięto w nią tyle emocji, które odtąd mogą być udziałem szerokiej publiczności... Być może odparłby, że za długo gapiłam się na błękitne oczy Paula Newmana i dlatego tak gadam. Cóż, technikolor to zaledwie jedna z wielu zalet tego filmu.

Duszny dzień na południu stanu Missisipi. Takie dni znane z tego, że przynoszą burze. To dziś Big Daddy będzie świętował w gronie najbliższych swoje 65-te urodziny. Niektórzy z przybyłych liczą się z tym, że mogą to być ostatnie urodziny i ostatnia szansa by wkupić się w łaski majętnego plantatora. Tej okazji nie zamierza zmarnować starszy syn Gooper wraz z uroczą małżonką i jeszcze bardziej uroczą grupką potomstwa. Natomiast drugi syn Brick bardziej niż ewentualnym zapisem w testamencie czy też swoją piękną żoną Maggie, zainteresowany jest kolejnym drinkiem.

Coś wisi w powietrzu. Przedstawienie czas zacząć.

Brick leży na kanapie ze złamaną nogą, ale z nieodłączną szklaneczką whisky w ręku. Wygląda jak człowiek, który stracił wszystko. To, co mu pozostało to kolejna butelka alkoholu. Nie dostrzega swojej żony, odrzuca ją, jest głuchy na jej prośby aby wziął się  w garść. Obydwoje cierpią. Jak na trudny charakter przystało, Brick chowa urazy do Maggie, do swojego ojca w sobie.

Tej nocy na głowami członków rodziny Pollittów przyjdzie gwałtowna burza, która przyniesie swoiste katharsis. Ale tu nic nie przychodzi łatwo... Brick nie zasiądzie do stołu i nie powie wszystkim zgromadzonym dlaczego pije, dlaczego nie znosi Maggie, by w ten sposób zapanowała zgoda i pokój. To nie ten film. W rzeczywistość picie Bricka to zaledwie wierzchołek góry lodowej, której bohater strzeże jak twierdzy i nie pozwala się do niej nikomu zbliżyć. Choć żyją ze sobą tyle lat, tak mało o sobie wiedzą, tak bardzo sobie nie ufają. Ten dom okazuje się "klatką, w której przyszło im żyć", a ta uroczystość to jakiś ponury dramat...

Burl Ives jako Big Daddy, Elizabeth Taylor jako Maggie i Paul Newman jako Brick

Paul Newman bez drinka też wygląda dobrze

"Czemu nazywają go Big Daddy? Bo ma wielkie serce? Wielki brzuch? Czy wielkie pieniądze?". Ilekroć oglądam ten film to zawsze imponuje mi Big Daddy i jego postawa wobec syna, który wyraźnie zmaga się z jakimś problemem. Niewielu byłoby stać na taką bezkompromisową, otwartą relacje oraz upór w dążeniu do prawdy. To oznaka mądrości i miłości Big Daddy'ego. Zdaje się, że ostry, ojcowski ton to jedyne co działa na Bricka.

W tym filmie jest wszystko - ekspresja, emocje, cięte riposty. Nie można oderwać wzroku od bohaterów, którzy swoje aktorstwo wnieśli na wyżyny. Nie muszę pisać jak niesamowitą i zjawiskową parę tworzą w tym filmie Paul Newman i Elizabeth Taylor.  Burl Ives w roli Big Daddy'ego nie ustępuje im ani o krok - jest tak samo kluczową postacią jak i oni. Niektóre filmy są po prostu ponadczasowe - myślę, że "Kotka na gorącym, blaszanym dachu" jest  właśnie jednym z takich filmów. Powyższym zapewniam, że stare kino wciąż żyje i ma się dobrze.

*Tennessee Williamsowi nie podobało się oczywiście to, że w filmie zaniechano ukazania homoseksualnych zapędów Bricka. Ja przyznam, że podoba mi się tak jak jest - pomijając tamten wątek film zyskał bardziej uniwersalny charakter.  

_______________________________________________
"Kotka na gorącym, blaszanym dachu", dramat, 1958 r.

na postawie sztuki Tennessee Williamsa,

reż. Richard Brooks.
oryg. "Cat on hot tin roof"

Moja ocena: 9/10