"UV" aka "Ultrafiolet" 2007

Tęsknota za filmami w klimacie "Basenu" czy "Noża w wodzie" doskwiera mi szczególnie w takie upalne dni jak teraz. Jak zdążyłam się już przekonać to niedoścignione wzory w swoim gatunku, a szanse na znalezienie równie dobrych - współczesnych czy starszych - produkcji są raczej niewielkie. A jednak udało mi się w końcu obejrzeć - a francuskiemu reżyserowi, Gilesowi Paquet-Brennerowi znacznie wcześniej nakręcić - film utrzymany w podobnej stylistyce i w podobnym nurcie. "Ultrafiolet" to jak na moje oko obraz znajdujący się gdzieś w połowie drogi między "Nożem w wodzie" a "Basenem". Nie oznacza to, że "Ultrafiolet" stanowi jakiś akt naśladownictwa, bo to całkiem niezależny filmowy byt, rządzący się swoimi prawami i przy okazji czerpiący z najlepszych tradycji kina europejskiego.

W "UV" główny sprawca całego zamieszania nie każe na siebie długo czekać. Już w pierwszych scenach do rezydencji nad morzem pewnym krokiem wkracza młody i przystojny mężczyzna imieniem Boris. Podaje się za przyjaciela - nieobecnego w tym czasie w domu - Philipa i powoli wkupuje się w łaski jego rodziny. Boris nie krępuje się skorzystać z ich gościnności, a także pięknej pogody i innych uroków Francuskiej Riwiery. Możemy się domyślać, że nie będzie on zwykłym gościem - jego tożsamość budzi wątpliwości, a jego obecność wywołuje skrajne emocje. Boris największe wrażenie robi na siostrach Philipa, z łatwością zdobywa sympatię jego rodziców, ale jest również obiektem skrajnej, jawnej niechęci ze strony innego członka rodziny. Chociaż to osoba przybysza wszystkich absorbuje, fascynuje i niepokoi to równie interesujący okaże się wielki nieobecny czyli Philip. Właściwie to dopiero jego postać okaże się kluczowa dla rozwoju wypadków. Warto więc poczekać na pojawienie się Philipa i jego konfrontację z Borisem. 

Nicolas Cazale jako Boris

Za sprawą dobrze skonstruowanego scenariusza przez większość filmu trzymani jesteśmy w niepewności. Reżyser wprawnie nami manipuluje i robi to z pełną premedytacją! Przy cały ten czas trzyma nas w garści: myli tropy, poddaje pod wątpliwość nasze przypuszczenia, dodaje subtelne rekwizyty i zdarzenia, które mają na celu tylko mącić w głowie. Napięcie budowane w tym filmie jest chyba tylko po to by po jakimś czasie je po prostu rozładować. Miałam wręcz wrażenie, że twórca filmu postanowił sobie z nas zakpić, bo nieufność i podejrzliwość uznaliśmy za pewnik większości filmów, a tymczasem może nie być ku temu żadnych powodów. Warto obejrzeć "Ultrafiolet" by dowiedzieć się kto z kogo zakpił i wreszcie przekonać się czy taka podejrzliwość akurat w tym wypadku jest rzeczywiście uzasadniona. 

Oprócz zalet typowo fabularnych, film emanuje też pięknem i klasą, które uchwycono w wysmakowanych kadrach. Zadbano jednak o to by wydobyte za pomocą kamery niewątpliwe walory Lazurowego Wybrzeża nie przyćmiły bohaterów. Przytłaczać w filmie ma natomiast upał w duecie z ostro święcącym, śródziemnomorskim słońcem - przytłaczać do tego stopnia, że niektóre kadry celowo, ale też umiejętnie prześwietlono (w końcu tytuł zobowiązuje). Zresztą to nie jedyny przykład tego jak mocno urozmaicone w filmie jest operowanie światłem. Te uwarunkowania - zarówno geograficzne jak i atmosferyczne - wymuszają niejako specyficzną niespieszną atmosferę i beztroskę, które tak fantastycznie wypełniają ten film. 

Od dawna żaden film nie sprawił mi większej przyjemności i niespodzianki niż "Ultrafiolet". A ponieważ jest to film niedoceniony i niesłusznie pominięty to podoba mi się jeszcze bardziej. To moje kino. Wiele kontrowersji i nieporozumień budzą natomiast jego ostatnie minuty, które akurat dla mnie są dowodem na kreatywność i odwagę twórczą reżysera. Nieprzyzwyczajony do niedopowiedzeń czy metafor widz skazany jest na własne domysły: musi więc sam trochę pogłówkować by odczytać intencje filmowców.

_____________________________
"Ultrafiolet", dramat, 2007 r.
reż. Giles Paquet-Brenner
oryg. "UV" 

Moja ocena: 8/10